Over mij
Mijn naam is Bartos Vastenburg en mijn geboortenaam is Sunanto Sukidjo. Ik ben geboren in 1981 in de hoofdstad van Indonesie, Jakarta. Ik ben nu 34 jaar en woon al een lange tijd in Amsterdam. Toen ik ongeveer 4 maanden was ben ik geadopteerd en naar Nederland gekomen waar ik ben opgegroeid in een dorpje in West-Brabant.
Ik heb een onbezorgde jeugd gehad maar de rode draad in mijn leven was wel mijn adoptie en afkomst; wie ben ik en waar kom ik vandaan? Op jonge leeftijd was ik daar nog helemaal niet mee bezig. Naarmate ik ouder werd begon ik mijzelf vragen te stellen over mijn afkomst en identiteit. Rond mijn dertigste merkte ik dat ik niet goed wist wie ik nu echt was. Ik wist niet waar ik hoorde en ik merkte dat ik opzoek was naar mijn identiteit. Al gauw kreeg ik daar antwoord op…..
KRO Spoorloos
In maart 2013 kreeg ik opeens een mail van KRO Spoorloos om contact met hen op te nemen. Ze waren bij mijn dossier aangekomen en ze wilde met mijn dossier aan de slag om te gaan zoeken naar mijn biologische moeder en familie. Zenuwslopende maanden braken aan, het wachten op een telefoontje van KRO Spoorloos met nieuws of ontwikkelingen. Op 7 november 2013 kreeg ik een belangrijk telefoontje van KRO Spoorloos dat er ontwikkelingen waren in de zoektocht. De ontwikkelingen waren zo ver gevorderd dat ik deze dag ook iets te horen kreeg dat mijn leven veranderde. KRO Spoorloos vertelde mij deze dag dat ik zou worden ingevlogen naar Jakarta om daar iemand te ontmoeten en dat zou op korte termijn gebeuren, namelijk in December. Emoties van blijheid, geluk en angst gingen door mijn lichaam. Het ongeloof en onbesef dat ik na 32 jaar weer terug ging naar mijn geboorteland Indonesië. Op 12 December 2013 vertrok ik voor de eerste keer terug naar Indonesië!
De Ontmoeting
Bij de daling voor de luchthaven van Jakarta keek ik uit het raampje van het vliegtuig en zag het landschap en de bergen. Dit moment zal ik nooit vergeten, ik werd overmand door emoties. Ja dit is mijn thuis, hier kom ik vandaan. Alles was goed geregeld door KRO Spoorloos en na een lange vlucht was ik aangekomen in mijn hotel waar het team van KRO Spoorloos ook verbleef. De volgende ochtend was het moment dat ik zou zien wie ze hadden gevonden.
Het moment waar ik heel mijn leven naar heb uitgekeken was bijna zover. Ik kreeg een video te zien wie ze hadden gevonden. Op de video zag ik mijn biologische moeder en de rest van mijn biologische familie. Nadat ik het nieuws en de beelden had gezien was het dan zover. Het weerzien van mijn biologische moeder en familie…
Door de drukke stad van Jakarta.. Mijn hotel lag ongeveer 15 minuten rijden van de wijk waar mijn familie woont. Echter door zoveel drukte in het verkeerd duurde het wel een uur.
En dan rijd je de kampung binnen waar ze wonen.. De wijk waar ik zou zijn opgegroeid als ik niet was geadopteerd! Ik moest een stukje lopen over straat voor het filmen en sloeg op een gegeven moment een steegje in dat naar het huis van mijn familie zou brengen.
Toen kwam het moment dat ik mijn Biologische moeder ging ontmoeten. Ik stapte het huis binnen en zag heel veel mensen en links zat mijn moeder op een stoel. Ik liep naar haar toe en omhelsde haar en het moment dat ik haar aanraakte brak ik. Ik voelde letterlijk een last van mijn schouders gaan.. weer in de armen van mijn biologische moeder. Mijn moeder die altijd in mijn hart is gebleven. Daarna de rest van mijn biologische familie ontmoet, mijn vader, twee broertjes, een zusje, een oudere zus, twee zwagers, een schoonzusje en zeven neefjes en nichtjes!
KRO Spoorloos vertelde mij dat het bijzonder is dat iemand zo’n grote familie erbij krijgt. Van de dagen daarna heb ik optimaal kunnen genieten. Met de hele familie leuke dingen gedaan om ze beter te leren kennen. Sindsdien is mijn leven ook drastisch veranderd…..
Hoe is het nu?
Sinds de eerste ontmoeting in december 2013 heb ik ze inmiddels drie keer opgezocht. November 2014, Maart 2015 en afgelopen November.
De eerste keer dat ik daar alleen was in november 2014 had ik het de eerste dagen erg moeilijk, ik had duidelijk een cultuurshock. Ook omdat ik voor het eerst alleen was. Gelukkig ging dat na een tijdje weer over en kon ik wennen aan het leven, cultuur en het klimaat. Het daar omringd zijn door mijn familie is inmiddels echt mijn thuis. Alle keren dat ik daar ben is het thuis komen.
Nu ik ze voor de vierde keer heb ontmoet, zie ik ook meer gelijkenissen. En dat is best wel leuk om dat te zien en te merken. Het contact met mijn familie is optimaal, via Facebook en Whatsapp heb ik dagelijks contact met ze. Ik word ook steeds op de hoogte gehouden als er iets gebeurd, bijvoorbeeld als er iemand ziek is, hoe het op school gaat met mijn neefje en nichtjes en natuurlijk foto’s sturen.
Soms denk ik bij mezelf dat ik van geluk mag spreken dat ik erg goed contact heb met mijn biologische familie en dat ze mij echt in de familie hebben opgenomen. En ze zijn allemaal trots op mij. Ze leren mij ook de normen en waarden van het geloof en het leven daar.
Mijn familie weet en beseft dat ik in een hele andere wereld en cultuur ben opgegroeid en leef. Ik begrijp dat het soms voor mijn familie ook confronterend is, wat ik begrijpelijk vind. De keerzijde daarvan is dat ze “denken” dat je veel geld hebt en in hun ogen makkelijker geld kan geven aan familie daar. Ze vragen zo nu en dan wel om geld. In het begin was ik daar erg bang voor hoe ik daar mee om moest gaan, want je wilt je familie niet teleurstellen. Doordat ik met mijn familie praat over het leven in Nederland en de verschillen van Nederland en Indonesie laat ik ze inzien dat het in Nederland soms ook niet makkelijk is. Doordat ik met ze in gesprek blijf hierover beginnen ze wel dingen te begrijpen, wat heel fijn is. Ze zeggen bijvoorbeeld dat ik geen cadeaus mee moet nemen uit Nederland omdat het zo duur is. En als ik zeg dat ik kleren voor ze wil kopen dan zeggen ze dat ik het beter in Jakarta moet doen omdat het goedkoper is. Ze vragen inmiddels regelmatig hoeveel iets kost in Nederland en dan schrikken ze dat het erg duur is. Ik ben blij dat ik hier over open kan praten met mijn familie omdat ze ook in kunnen zien dat Nederland niet een goedkoop land is en dat ik ook hard moet werken voor mijn geld. Als ik bij mijn familie ben dan betaal ik uiteraard alles als we leuke dingen gaan doen, ik vind dat het wel hoort en ze vinden het geweldig als ik ze ergens naar toe neem.
Ik ben blij dat ik mijn Biologische familie heb gevonden. Sindsdien sta ik ook anders in het leven omdat ik de andere kant van het leven nu ook ken.
Mijn familie heeft het redelijk goed op mijn oudste zus na, ze is helaas erg arm. Ik kijk weer uit om ze weer om mij heen te mogen hebben.
Toekomst
Het is voor mij altijd erg emotioneel en intensief als ik weer naar mijn familie ga. Uiteraard het weerzien is heel fijn maar het afscheid is altijd zwaar omdat ik ze achter moet laten. Daarbij is ook het leven anders dan hier. Een ding ben ik wel achter gekomen en dat is dat Jakarta echt mijn thuis is. Steeds als ik land dan voelt het als thuiskomen. Ik beheers de taal steeds beter dus communiceren gaat ook steeds makkelijker.
Wel ik merk dat ik tussen 2 werelden leef. De wereld hier in Nederland en de wereld in Jakarta. Het gemis naar mij familie is een dagelijkse last. Ik ga dan wel twee keer per jaar naar ze toe maar het gemis blijft. En ja hoe gaat het nu verder in de toekomst…. daar heb ik het ook overgehad met mijn familie. Mijn familie hoopt dat ik ooit in Jakarta kom wonen bij ze.
Maar is dat realistisch? Ik weet het nog niet… Ik heb toch mijn leven in Nederland; mijn werk, familie en sociaal leven.
Misschien dat ik over een aantal jaren ga nadenken of ik er wel echt wil wonen. Maar misschien kan het ook zo zijn dat ik een keer per jaar voor een langere periode bij ze verblijf.
Het aftellen is weer begonnen om volgende jaar weer terug te keren naar mijn familie in Jakarta, terug naar mijn thuis…
