Toen ik 3 maanden oud was ben ik naar Nederland gekomen en ben ik opgegroeid in de provincie Zuid Holland, een stadje onder de rook van Rotterdam. Na 3 jaar kreeg ik een zusje uit Sri Lanka.
Ik heb een zorgeloze jeugd gehad, toch voelde ik mij altijd anders en had ik het gevoel dat ik iets miste. Ik ben gevoelig van aard en dat begreep de omgeving vaak niet, soms begrijpen mensen het nog steeds niet maar ik heb er mee leren omgaan. In de puberteit heb ik mij vaak eenzaam en onbegrepen gevoeld en kampte ik met een identiteitscrisis.
Hierdoor wilde ik in contact komen met andere geadopteerden voor herkenning. Toen ik 15 jaar was ben ik naar een bijeenkomst geweest van Asalsaya. Hier ben ik een aantal jaar lid van geweest en heb ik een aantal geadopteerden leren kennen, waaronder Ana. Op latere leeftijd heb ik in het bestuur gezeten van Asalsaya. Wat ik van die verenging miste is de diepgang en de onderwerpen waar wij als geadopteerden tegen aan kunnen lopen. Een van de redenen waarom ik ook bij Asalsaya ging is om een zoektocht te kunnen starten naar mijn biologische familie. Helaas was het daar niet gelukt.
Tegelijkertijd had ik ook een brief naar Spoorloos en Vermist gestuurd, uiteindelijk heb ik mijn biologische familie (moederskant) via het tv programma Vermist gevonden in 2003. Ik was toen 22 jaar. Na de zoektocht heb ik een aantal dingen kunnen afsluiten en vallen er dingen meer op zijn plek. Er is een hoofdstuk voor mij afgesloten. Eigenlijk heb ik nu geen contact meer met mijn familie, de behoefte is er niet meer. Vanwege de vele roots verhalen waaruit blijkt dat het NIET de biologische ouders zijn, ben ik weer sterker gaan twijfelen, ik twijfelde eigenlijk al bij het weer zien van mijn moeder. Maar omdat proces opnieuw in gang te zetten heeft voor mij nu geen prioriteit.
Mede door mijn zoektocht wilde ik andere geadopteerden helpen. Het is altijd mijn droom geweest om werk te vinden in de adoptie hulpverlening of iets met adoptie te kunnen doen. Dat is de reden geweest om de studie Social Work te gaan volgen. Tijdens de opleiding werd adoptie hulpverlening niet behandeld, dat vond ik jammer. Inmiddels werk ik alweer een aantal jaar als maatschappelijk werker en heb ik een eigen bedrijf gehad.
Inmiddels is mijn rootsreis meer dan 15 jaar geleden, ondertussen heb ik wat levens en werk ervaring mogen opdoen en ben ik gegroeid als persoon. Daarnaast ben ik moeder van een prachtige dochter.
Nu is het tijd om mijn droom werkelijkheid te laten worden om iets te kunnen betekenen voor geadopteerden en dit kan ik doen vanuit de mooie stichting Mijn Roots.
Ik ben nieuwsgierig naar jullie verhalen!!!
Zonnige groet,
Sandra